fasola, Phaseolus,
rodzaj roślin zielnych z rodziny bobowatych (motylkowatych);
fasola
Encyklopedia PWN
ok. 230 gat. jednorocznych i wieloletnich roślin zielnych (często wijących się), rosnących dziko gł. w tropik. strefie Ameryki Środkowej i Południowej, także Azji; liście złożone trójlistkowe, kwiaty zebrane w grona; owocem jest strąk; w uprawie ok. 20 gat. fasoli, przeważnie na nasiona stanowiące od dawna podstawowy pokarm ludności na dużych obszarach, zwłaszcza Ameryki Południowej i Azji. Jako jednoroczne rośliny warzywne najbardziej rozpowszechnione są: fasola zwykła, Ph. vulgaris, i fasola wielokwiatowa, Ph. multiflorus (Ph. coccineus); wytworzono ok. 500 odmian hod., różniących się m.in. kształtem, barwą i wielkością strąków, kwiatów, nasion oraz wysokością roślin; w obrębie fasoli zwykłej, uprawianej zarówno na strąki, spożywane w stanie niedojrzałym — fasola szparagowa (po ugotowaniu, w postaci konserwowej, mrożonek), jak i na suche nasiona, wyróżnia się 3 formy: 1) fasolę karłową, tzw. pieszą, o pędach sztywnych, wys. od 25 do 60 cm; 2) fasolę biczykową, wys. od 60 do 120 cm, płożącą się po ziemi; 3) fasolę tyczną, o pędach dorastających do 3 m, wiotkich, owijających się wokół podpory; suche nasiona fasoli zazwyczaj są pokarmem o dużej wartości energ. i odżywczej, uzupełniającym białko zwierzęce; zawierają ok. 23% białka, ok. 2% tłuszczu, ok. 54% węglowodanów, znaczne ilości wit. z grupy B, związki wapnia, fosforu i in.; fasola szparagowa jest bogatym źródłem wit. C (25 mg w 100 g) i B, a u odmian zielonostrąkowych również prowit. A; fasola wielokwiatowa jest także użytkowana jako dekoracyjna, ze względu na duże czerwone, rzadziej białe, wielokwiatowe kwiatostany.
