etruskie cmentarzyska skalne

etruskie cmentarzyska skalne,

cmentarzyska etruskie z IV–II w. p.n.e. z grobami wycinanymi w ścianach skalnych głębokich dolin rzecznych, przecinających północne regiony terytoriów — Caere, Tarkwinie i Wulczi, oraz tereny na południe i południowy zachód od jez. Bolsena (Blere, San Giuliano, San Giovenale, Norchia, Sovana);

najbardziej rozpowszechnionymi typami grobów były: a dado lub a semidado w kształcie prostopadłościanów oderwanych od ściany skalnej lub z nią zespolonych, zwieńczonych profilowanym gzymsem, z tarasem na górze i wyciętą wewnątrz komorą grobową, z wyrzeźbionymi w fasadzie pozornymi drzwiami symbolizującymi wejście do grobu lub do Krainy Zmarłych; czasami groby te przybierały kształt prostokątnych domów z dwuspadowym dachem lub były zaopatrzone w loggię z sufitem wspartym na kolumnie; w Sovana i Norchia pod wpływem gr.-azjat. wzorów wczesnohellenistycznych groby skalne miały kształt kapliczki albo świątyni z fasadą kolumnową, architrawem i dekorowanym rzeźbami przyczółkiem.