epizootiologia

epizootiologia

[gr. epí ‘na’, ‘nad’, zṓon ‘zwierzę’, lógos ‘słowo’, ‘nauka’],

nauka o przyczynach i czynnikach warunkujących występowanie, przebieg, rozprzestrzenianie oraz zanikanie chorób zakaźnych, pojawiających się masowo w populacjach zwierząt domowych i wolno żyjących.

epizootiologia obejmuje badania nad udziałem poszczególnych czynników danej biocenozy, a zwłaszcza przenosicieli i rezerwuarów zarazka, a także ich roli w powstawaniu i szerzeniu chorób zakaźnych w zmieniających się warunkach środowiska; bada wzajemne stosunki między pojedynczymi przypadkami choroby zakaźnej i powstawaniem epizootii oraz opracowuje metody rozpoznawania, leczenia, zapobiegania i zwalczania chorób; epizootiologia jest nauką opisową i doświadczalną, korzysta z metod stosowanych w mikrobiologii, fizjologii i naukach klinicznych; w Polsce badania w zakresie epizootiologii prowadzą katedry epizootiologii wydziałów medycyny weterynaryjnej i Państw. Inst. Weterynaryjny; urzędowo zwalczaniem chorób zakaźnych zajmuje się Inspekcja Weterynaryjna i Zakłady Higieny Weterynaryjnej; problemami epizootycznymi w skali międzynar. zajmuje się Biuro ds. Epizootii (Office International des Epizooties) oraz FAO.