dywizjony lotnictwa polskiego w Wielkiej Brytanii
 
Encyklopedia PWN
dywizjony lotnictwa polskiego w Wielkiej Brytanii,
podstawowe taktyczne jednostki organizacyjne Polskich Sił Powietrznych (PSP), formowane od VII 1940, w okresie zagrożenia Wielkiej Brytanii niemiecką inwazją;
ich skład i liczebność etatowa zależały od przeznaczenia i typów samolotów, w które były wyposażone: dywizjon myśliwski dzienny (24 pilotów, 16–18 samolotów), myśliwski nocny (48 pilotów, 16 a następnie 21 samolotów), bombowy (72 lub 168 lotników, 16 lub 20 samolotów); zorganizowano: 8 dywizjonów myśliwskich (302. Poznański, 303. „Kościuszkowski”, 306. Toruński, 307. Lwowski, 308. Krakowski, 315. Dębliński, 316. Warszawski, 317. Wileński), 4 bombowe (300. Ziemi Mazowieckiej, 301. Ziemi Pomorskiej, 304. Ziemi Śląskiej, 305. Ziemi Wielkopolskiej) oraz 2 początkowo rozpoznawcze, następnie myśliwskie (309. Ziemi Czerwieńskiej, 318. Gdański) i 1 samolotów artylerii (663.). Uczestniczyły m.in. w: bitwie o Wielką Brytanię (1940), obronie wybrzeża (1940–45), nalotach na Niemcy, transporcie materiału wojennego dla ruchu oporu w okupowanych krajach Europy, w tym do Polski, inwazji aliantów we Francji (1944). W 1943 powstał Polski Zespół Myśliwski (potocznie zwany cyrkiem Skalskiego), walczący w Tunezji. Dywizjony zostały rozwiązane 1946.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia