dyszkant

dyszkant, dyskant

[łac.],

muz. najwyższy głos w utworach muzyki dawnej (do końca XVI w.);

także wysoki głos chłopięcy odpowiadający skalą sopranowi; często mylony z discantus, dosłownie „dwugłos” — w XIII–XIV w. była to technika wokalna, wstępna forma fauxbourdonu.