dwubój zimowy
 
Encyklopedia PWN
dwubój zimowy, biathlon, biatlon,
dyscyplina sportowa złożona z biegu narciarskiego połączonego ze strzelaniem;
rozgrywane są biegi na dystansach: mężczyźni 10 km, 20 km, sztafeta 4 × 7,5 km, kobiety 7,5 km, 15 km, sztafeta 3 × 7,5 km; strzela się z karabinów małokalibrowych na odległość 50 m na przemian w pozycji leżącej i stojącej. Dwubój zimowy wywodzi się z wojskowych patroli narciarskich; od 1958 działa Międzynarodowy Związek Pięcioboju Nowoczesnego i Dwuboju Zimowego (UIPMB); pierwsze mistrzostwa świata rozegrano 1958; od 1960 dwubój zimowy jest w programie Zimowych Igrzysk Olimpijskich; kobiety startują od 1978; w Polsce rozwojem dwuboju zimowego początkowo zajmował się założony 1958 Polski Związek Pięcioboju Nowoczesnego i Dwuboju Zimowego, a od 1983 Polski Związek Dwuboju Zimowego; polscy biatloniści startują od 1958, najlepsze wyniki: mistrzostwo świata zdobyte przez T. Sikorę (1995) oraz wicemistrzostwo świata J. Sobczaka-Gąsienicy (1966), S. Szczepaniaka (1967), sztafety (1966) i T. Sikory (2004).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia