strzelectwo sportowe
 
Encyklopedia PWN
strzelectwo sportowe,
dyscyplina sport. obejmująca strzelanie do celu (tarczy strzeleckiej) z broni krótkiej i długiej,
strzelanie śrutowe do rzutków i myśliwskie strzelanie kulowe do sylwetek zwierząt. Początki strzelectwa sportowego sięgają XIII w. (powstawały tzw. bractwa kurkowe); nowocz. strzelectwo sportowe rozwinęło się na przeł. XIX i XX w. (od 1890 rozgrywa się mistrzostwa świata); od 1896 dyscyplina olimpijska. Broń różnorodna, jej parametry, np. ciężar, kaliber, długość lufy, określane są regulaminem; rozróżnia się 3 postawy strzeleckie: stojącą, klęczącą i leżącą; z broni krótkiej strzela się stojąc, z pozostałych, we wszystkich 3 postawach. Konkurencje strzelectwa sportowego w programie igrzysk olimpijskich: karabin dowolny (kbd-1), karabinek sport. w postawie leżącej (kbks-5), karabinek sport. w 3 postawach (kbks-1), pistolet dowolny (Pd-1), pistolet sylwetkowy (Pd-6), strzelanie do rzutków (skeet, trap), strzelanie do sylwetki biegnącego dzika; program mistrzostw świata jest obszerniejszy. Pierwsze mistrzostwa Polski w strzelaniu odbyły się 1924 we Lwowie; 1925 powstał Pol. Związek Tow. Strzeleckich, 1933 Pol. Związek Strzelectwa Sportowego. Polscy strzelcy do 2004 wywalczyli 11 medali olimpijskich — 4 złote, 2 srebrne i 5 brązowych; mistrzami olimpijskimi byli: J. Zapędzki (1968, 1972) i R. Mauer-Różańska (1996, 2000); sukcesy odnosili też, m.in. A. Smelczyński, J. Kiszkurno, W. Gawlikowski, A. Kaczmarek. Odrębnymi dyscyplinami sport., w których używa się broni palnej lub pneumatycznej, są m.in. biatlon (dwubój zimowy) — połączenie biegu narciarskiego ze strzelaniem z karabinów małokalibrowych, oraz paintball — symulacja bitwy wojsk., w której strzela się z broni pneumatycznej pociskami z farbą.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia