dioda mikrofalowa

dioda mikrofalowa,

przyrząd elektronowy o 2 elektrodach, lampowy (lampa mikrofalowa) lub półprzewodnikowy, przeznaczony do pracy w zakresie częst. odpowiadających mikrofalom.

Do półprzewodnikowych d.m. należą niektóre diody ostrzowe, diody Schottky’ego, diody tunelowe, a także diody pojemnościowe, np. waraktory (dioda). Do najczęściej i najszerzej stosowanych należą: diody PIN — diody półprzewodnikowe o strukturze warstwowej, w której kolejne warstwy stanowią półprzewodniki: typu p, samoistny (i) oraz typu n; ich impedancja (opór elektryczny) jest regulowana stałym lub zmiennym napięciem elektr. o małej częst.; są stosowane w przełącznikach, modulatorach i dzielnikach mikrofalowych; diody przelotowe — diody warstwowe, najczęściej krzemowe lub z arsenku galu (GaAs), w których uzyskuje się ujemną konduktancję dynamiczną wskutek przesunięcia fazowego o 180° między zmiennymi przebiegami natężenia i napięcia prądu elektr.; przesunięcie to jest spowodowane skończonym czasem przelotu nośników ładunku przez obszar unoszenia; diody te są wykorzystywane w technice mikrofalowej do generacji i wzmacniania sygnałów, umożliwiają uzyskanie mocy rzędu kilkudziesięciu W (przy pracy impulsowej) dla częst. kilku GHz lub mocy kilkuset mW (przy pracy ciągłej) dla częst. nie przekraczającej kilkunastu GHz; diody Gunna — przyrządy półprzewodnikowe bez złącza p-n (wytwarzane z arsenku galu, rzadziej z fosforku indu, InP), w których po przyłożeniu odpowiednio dużego napięcia powstają drgania elektr. wielkiej częst. (zjawisko odkryte przez J.B. Gunna); są stosowane w generatorach i wzmacniaczach mikrofalowych, w zakresie niższych częst. mikrofalowych osiągają moc rzędu kilku kW (przy pracy impulsowej). Półprzewodnikowe d.m. są wytwarzane w oprawkach (obudowach) specjalnej konstrukcji, mających bardzo małą indukcyjność i pojemność oraz umożliwiających umieszczenie ich w torze mikrofalowym.