diecezja
 
Encyklopedia PWN
diecezja
[łac. dioecesis < gr. dioíkēsis ‘gospodarka domowa’, ‘administracja’, ‘prowincja’],
w starożytnym Rzymie jednostka administracyjna wprowadzona przez cesarza Dioklecjana w końcu III w. n.e.;
początkowo było 11 diecezji (Italia, Brytania, Galia, Hiszpania, Afryka, Panonia, Mezja, Tracja, Azja, Pont, Wschód), zgrupowanych w 4 prefektury; diecezje dzieliły się na ok. 110 prowincji; na czele diecezji stał vicarius (w Italii vicarius Italiae sprawował nadzór nad północną częścią półwyspu, vicarius Romae — nad południową), któremu podlegali namiestnicy prowincji (z wyjątkiem prokonsula Azji, Afryki i Achai); liczbę diecezji zwiększył cesarz Konstantyn I Wielki, dzieląc Mezję na Dację i Macedonię, Walens zaś odłączył Egipt od Wschodu.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia