dermatologia
dział medycyny, nauka o chorobach skóry, przyczynach ich powstawania oraz ich rozpoznawaniu i leczeniu.
[gr. dérma, dérmatos ‘skóra’, lógos ‘słowo’, ‘nauka’],
dermatologia
Encyklopedia PWN
Podstawy nowoczesnej dermatologii, oparte na anatomopatologii, stworzył w 2. poł. XIX w. F. Hebra, pierwszy (1849) profesor wydzielonego oddziału dermatologii w Wiedniu; przy stawianiu rozpoznania posługiwał się badaniem mikroskopowym zmian; opisał rumień wielopostaciowy, świerzbiączkę i łupież czerwony. Jego prace kontynuował M. Kaposi, który oparł dermatologię na zdobyczach bakteriologii i histopatologii; nieco później podstawy biologiczne dermatologi rozwinął P.G. Unna. W zakres dermatologii wchodziła również wenerologia (ze względu na typowe zmiany skórne w chorobach wenerycznych), która obecnie jest na ogół traktowana jako odrębna dyscyplina. We współczesnej dermatologii wyodrębniły się m.in.: alergologia dermatologiczna, immunologia, kosmetologia, dział chorób zawodowych skóry, promieniolecznictwo, krioterapia i chirurgia dermatologiczna. Rozwijają się badania histochem. i cytochem., immunologiczne, mikroskopowo-elektronowe. W Polsce rozwój dermatologii, jako samodzielnej dziedziny medycyny, przypada na XIX w.; 1863 powstała w Krakowie pierwsza w Polsce klinika uniwersytecka chorób skórnych i wenerycznych (A. Rosner); od 1866 wykładano dermatologię w warsz. Szkole Gł. (B. Chojnowski). Prace z zakresu dermatologii były prowadzone także w szpitalach; stopniowo tworzono katedry i kliniki dermatologii w uniwersytetach; lekarzy dermatologów skupia Pol. Tow. Dermatologiczne (zał. 1920), od 1914 jest wyd. „Przegląd Dermatologiczny”.
