czarna pedagogika

czarna pedagogika,

pojęcie pedag. i nurt badań, którego przedstawicielami są: A. Miller, K. Rutschky, E. von Braunmühl, S. Forward, K.J. Stettbacher i H. von Schoenebeck;

za początek cz.p. uznaje się opublikowanie książki Am Anfang war Erziehung (1980) szwajcarskiej psychoanalityk pol. pochodzenia A. Miller, której studia biogr. nad nieuświadamianą sobie przez wychowawców przemocą psychiczną, doświadczoną w okresie wczesnego dzieciństwa, a następnie stosowaną przez nich wobec dzieci, potwierdziły, iż zachodzi zjawisko społ. dziedziczenia postaw dyskryminacyjnych; nurt ten zainicjował badania nad negatywną, w tym sensie „czarną” rolą niektórych teorii i praktyk wychowawczych, które utrwalają mechanizmy i formy represjonowania dzieci (tzw. toksyczne wychowanie); cz.p. wpłynęła na rozwój ruchu na rzecz praw dziecka i descholaryzacji społeczeństw.

Bibliografia

A. Miller Mury milczenia. Cena wyparcia urazów z dzieciństwa, Warszawa 1991;

B. Śliwerski Przekraczanie granic wychowania. Od pedagogiki dziecka do antypedagogiki, Łódź 1992;

A. Miller Zniewolone dzieciństwo. Ukryte źródła tyranii, Poznań 1999.