chemioterapeutyki
grupa leków umożliwiająca leczenie zakażeń i chorób zakaźnych środkami chemicznymi.
[gr.],
chemioterapeutyki
Encyklopedia PWN
Pod koniec XIX w. P. Ehrlich wysunął koncepcję zastosowania środków chem. do zwalczania chorób zakaźnych (1909 wprowadził do lecznictwa salwarsan); właściwy rozwój chemioterapii rozpoczął się w momencie wprowadzenia do terapii chorób zakaźnych sulfonamidów (lata 30. XX w.) i antybiotyków (lata 50.). Chemioterapeutyki charakteryzują się wybiórczym działaniem w stosunku do poszczególnych rodzajów drobnoustrojów chorobotwórczych (bakterii, grzybów, pasożytów i pierwotniaków) — ogranicza to zakres ich stosowania i pozwala na właściwą ich klasyfikację; chemioterapeutyki dzieli się na leki: przeciwbakteryjne, przeciwgruźlicze, przeciwwirusowe, przeciwgrzybicze i przeciwpierwotniakowe (w tym leki stosowane w leczeniu zimnicy); w określonych stężeniach chemioterapeutyki są nieszkodliwe dla komórek i tkanek organizmu ludzkiego, natomiast uszkadzają i niszczą drobnoustroje chorobotwórcze. Potocznie chemioterapeutykami są nazywane również leki stosowane w leczeniu chorób nowotworowych i białaczek (cytostatyczne leki).
