chałupnicy
 
Encyklopedia PWN
chałupnicy:
1) kategoria na ogół bezrolnej, niekiedy małorolnej, przeważnie poddańczej ludności wiejskiej, istniejąca w Polsce XIV–XIX w.; nieliczni do końca XVI w., odsetek ich znacznie wzrósł w 2. połowie XVII i w XVIII w.; posiadali chałupy z małymi ogrodami i nielicznym inwentarzem żywym; utrzymywali się z najemnej, głównie sezonowej pracy we dworze i u bogatych kmieci; XIV–XV w. przypuszczalnie płacili niewysokie czynsze, niekiedy wykonywali niektóre prace dla dworu; XVI–XIX w. byli zobowiązani do pieszej pańszczyzny i niewielkiego czynszu pieniężnego, a swoją sytuacją ekonomiczno-społeczną zbliżali się do bezrolnych zagrodników; w XIX w. w Wielkopolsce często posiadali 2–3 morgi ziemi i sprzężaj, którym odrabiali pańszczyznę; w ciągu tego stulecia większość chałupników weszła w skład bezrolnej biedoty wiejskiej, rzadziej do małorolnych;
2) rzemieślnicy zatrudnieni w chałupnictwie (nakładczy system).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia