baseball
dyscyplina sport., nar. gra amerykańska.
[bẹısbo:l] 
,
, baseball
Encyklopedia PWN
Mecz składa się z 9 rund, w jednej rundzie każda z drużyn gra raz w ataku, raz w obronie, punkty zdobywa tylko drużyna atakująca; mecz toczy się na specjalnym polu; wewnątrz pola znajdują się tzw. bazy, jedna z nich jest bazą-metą; zawodnik drużyny będącej w obronie, tzw. miotacz, rzuca twardą skórz. piłkę (obwód 22,86 cm, masa 142–149 g), którą wybija kijem baseballowym stojący w bazie-mecie gracz drużyny atakującej; jeśli nie trafi, piłkę chwyta tzw. łapacz przeciwników i odrzuca do swoich partnerów, jeśli trafi — rozpoczyna bieg przez 3 bazy z powrotem do bazy-mety; zawodnik zdobywa tyle punktów, ile razy uda mu się obiec wszystkie bazy w czasie lotu piłki. Baseball, narodowa gra USA, wywodzi się z krykieta uprawianego w Anglii już w XIII w. oraz palanta znanego również w Polsce (gł. na Śląsku od XVII w.); 1860 powstała w USA pierwsza federacja baseballu amatorskiego, a 1869 utworzono w Cincinnati pierwszy klub zaw.; od 1992 dyscyplina olimpijska. W Polsce w latach międzywojennych baseball usiłowały spopularyzować kluby YMCA; 1978 powstał w Rybniku Pol. Związek Baseballu i Softballu (softball — baseball grany gł. przez młodzież szkolną).
