banking principle

banking principle

[bạ̈ŋkıŋ prı̣nsəpəl; ang., ‘bankowa zasada’] ,

ekon. zasada emitowania pieniądza głosząca, że nie należy ustalać sztywnych granic dla emisji banknotów i że pomiędzy ilością pieniądza w obiegu i jego wartością nie ma ścisłego związku (z zastrzeżeniem, że istnieje wymienialność banknotów na złoto).

Banking principle głosiła w 1. połowie XIX w. grupa ekonomistów angielskich określana jako banking school [‘bankowa szkoła’]; główni przedstawiciele: Th. Tooke i J. Fullarton.