annaliści,
termin wprowadzony przez badaczy nowożytnych na określenie historyków rzymskich, autorów annales;
annaliści
Encyklopedia PWN
annaliści wzorowali się na annales pontyfików; dzieła ich cechowała narracja uporządkowana chronologicznie (wydarzenia przedstawiane rok po roku); do annalistów zalicza się większość historyków rzymskich, których działalność przypadła na okres od połowy II do połowy I w. p.n.e.; poza tą grupą znaleźli się Celiusz Antypater, Salustiusz i Liwiusz; współcześnie do annalistów nie zalicza się również najdawniejszych historyków rzymskich piszących przede wszystkim po grecku — Fabiusza Piktora, Cyncjusza Alimentusa, Gajusza Acyliusza oraz tworzącego po łacinie Katona Starszego. Annalistów dzieli się na 2 grupy: 1) tzw. annaliści starsi (2. połowa II w. p.n.e.), do której należeli — Kasjusz Hemina, Kalpurniusz Pizon Frugi, Gnejusz Gelliusz, Semproniusz Tuditanus, Wenonniusz, Gajusz Fanniusz; 2) tzw. annaliści młodsi (1. połowa I w. p.n.e.) — Klaudiusz Kwadrygariusz, Waleriusz Antias, Gajusz Licyniusz Macer, Lucjusz Eliusz Tubero; podział annalistów opiera się na założeniu, że annaliści starsi pisali stylem prostym, pozbawionym ozdobników, co za tym idzie, ich dzieła stanowią bardziej wiarygodne źródło informacji od dzieł annalistów młodszych, które były znacznie bardziej ubarwione retorycznie; wiedzę o annalistach czerpie się przede wszystkim z dzieł Dionizjusza z Halikarnasu i Liwiusza.
