anilina
związek organiczny, najprostsza pierwszorzędowa amina aromatyczna;
[portug. anil ‘indygo’],
fenyloamina, C6H5NH2,
anilina
Encyklopedia PWN
bezbarwna oleista ciecz o charakterystycznym zapachu; temperatura topnienia –6,3°C, temperatura wrzenia 184°C; pod działaniem powietrza i światła szybko żółknie i brunatnieje; silna trucizna, niszczy czerwone ciałka krwi i atakuje układ nerwowy. A. ma słabe właściwości zasadowe; z kwasem solnym tworzy krystaliczny chlorowodorek a. (temperatura topnienia 198°C, temperatura wrzenia 245°C); siarczan a. podczas ogrzewania przechodzi w kwas sulfanilowy; a. otrzymuje się gł. przez redukcję nitrobenzenu (za pomocą żelaza w kwasie solnym lub wodoru w obecności miedzi albo niklu) oraz przez amonolizę chlorobenzenu lub fenolu (działanie amoniakiem pod ciśnieniem). A. jest podstawowym surowcem do otrzymywania barwników i leków, a także przyspieszaczy wulkanizacji kauczuków, stabilizatorów materiałów wybuchowych i in. A. po raz pierwszy otrzymał O. Unverdorben (1826) podczas ogrzewania indyga i nazwał ją krystallin; 1834 F.F. Runge znalazł w smole węglowej zasadę, którą nazwał kyanol; 1841 C.J. Fritzsche otrzymał z indyga działaniem alkaliów i nazwał a.; 1841 N.N. Zinin nazwał otrzymany z nitrobenzenu związek — benzidam; 1843 A.W. Hofmann porównał wszystkie te związki, dowiódł ich tożsamości i wykazał, że jest to fenyloamina.
