Włoska Partia Socjalistyczna, Partito Socialista Italiano (PSI),
wł. partia polit., zał. 1892 w Genui, do 1895 pod nazwą Wł. Partia Pracujących.
Włoska Partia Socjalistyczna
Encyklopedia PWN
1919–22 w koalicji rządowej, 1924 współtworzyła awentyńską secesję; 1926 zdelegalizowana, działała na emigracji we Francji; 1934 zawarła porozumienie o współdziałaniu z komunistami (odnawiane 1937, 1941 i 1944); 1943 reaktywowana we Włoszech, pocz. pod nazwą Wł. Partia Socjalist. Jedności Proletariackiej; 1944–47 wraz z WPK i Wł. Partią Demokracji Chrześc. w rządzie jedności nar., a następnie do końca lat 50. w opozycji; 1947 wystąpili z PSI przeciwnicy współpracy z WPK (Włoska Partia Socjaldemokratyczna); po XX Zjeździe KPZR i wydarzeniach węg. 1956 zerwała współpracę z WPK; od 1963 uczestniczyła w centrolewicowych koalicjach rządowych (z Wł. Partią Demokracji Chrześc., socjaldemokratami i republikanami), co doprowadziło do rozłamu: 1964 powstała Wł. Partia Socjalist. Jedności Proletariackiej (rozwiązana 1972, weszła do WPK); 1966–69 PSI działała wspólnie z Wł. Partią Socjaldemokr. jako Zjednoczona Partia Socjalist.; po klęsce wyborczej 1968 straciła popularność, którą odzyskała występując 1978 z programem szerokiego sojuszu sił demokr.; 1983–87 partia współrządząca (premier — B. Craxi, ówczesny sekr. PSI); ujawnienie 1993 afer korupcyjnych z udziałem m.in. czołowych polityków PSI spowodowało kryzys wewnątrz partii; po wyborach 1994 w parlamentarnej koalicji lewicy (z dominacją partii postkomunist.); czł. Międzynarodówki Socjalist.; przewodniczący G. Giugni, sekr. polit. O. Del Turco; organ prasowy: dziennik „Avanti” (zał. 1896).
