Włodawa,
m. powiatowe w województwie lubelskim, na obszarze Garbu Włodawskiego, nad Bugiem, u ujścia Włodawki, przy granicy z Białorusią, w pobliżu granicy z Ukrainą, w sąsiedztwie Sobiborskiego Parku Krajobrazowego.
Włodawa
Encyklopedia PWN
rys. Z. Kwiatkiewicz/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Ludność miasta: ogółem — 13,2 tys. mieszkańców (2019)
Gęstość zaludnienia: 731,5 os/km2 (2019)
Powierzchnia: 18 km2
Współrzędne geograficzne: długość geograficzna: 23°33′E, szerokość geograficzna: 51°33′N
Prawa miejskie: nadanie praw — przed 1525 (po 1507)
Oficjalne strony WWW: www.um.wlodawa.pl
Historia. Gród w księstwie halicko-włodzimierskim, wzmiankowany 1242; ośrodek handlowy na pograniczu Polski i Litwy, przy przeprawie przez Bug (komora celna), znany z jarmarków koni i bydła; prawa miejskie przed 1525 (po 1507); od XVI w. we Włodawie osiedlali się Żydzi (1939 — ok. 5,6 tys. — ok. 60%); w XVII w. ośr. kalwinizmu (zbór i szkoła); spalona 1648 podczas wojen kozackich; na przeł. XVII i XVIII w. rozwój gospodarczy (rzemiosło, drobny handel); od 1795 w zaborze austr., od 1809 w Księstwie Warsz., od 1815 w Królestwie Pol.; w końcu XIX w. połączenie kol. z Chełmem. W okresie okupacji niem. 1941–44 oddział roboczy jeńców sow. obozu w Chełmie (zginęło kilkanaście tys. więźniów), 1940–43 obóz pracy przymusowej dla Żydów (większość wywieziono do ośr. zagłady w Sobiborze), do 1943 getto (ok. 5,7 tys. osób, większość wywieziono do ośr. zagłady w Sobiborze); rejon działalności partyzantki pol. i sow.; w działaniach wojennych zniszczona w ok. 70%, odbudowana. W 1867–1975 i od 1999 siedziba powiatu.
Zabytki. Zespół klasztorny Paulinów: późnobarok. kościół (1739–80, P. Fontana), budynek klasztorny (1690–1717, przebudowa 1826–29); późnobarok. synagoga (1767).
