Władysław Opolczyk

Władysław Opolczyk, z dynastii Piastów, ur. między 1326 a 1330, zm. 8 lub 18 V 1401, Opole,

książę opolski od 1356, palatyn Węgier od 1367, pan Rusi Halickiej, wnuk Bolesława I opolskiego.

Bliski współpracownik Ludwika Węgierskiego, z jego ramienia 1377 namiestnik Polski; 1372–77 książę lenny ruski, 1375–90 — karniowski, 1370–91 wieluński, do 1392 kujawski i dobrzyński; najwybitniejszy wówczas z książąt śląskich; po śmierci Ludwika nadal związany z dworem węgierskim, uczestnik rozmów z Jagiełłą w sprawie małżeństwa z Jadwigą; 1392 oddał Krzyżakom w zastaw ziemię dobrzyńską; pertraktował w sprawie rozbioru Polski między zakon krzyżacki i Luksemburgów; 1391–96 zmuszony do uległości przez Władysława II Jagiełłę i pozbawiony większości posiadłości. Przeniósł obraz Matki Bożej z Bełza do Częstochowy, fundator klasztoru Paulinów na Jasnej Górze (1382).