TUC
bryt. centrala związkowa, zał. 1868;
[ti: ju: si:],
Trades Union Congress, Kongres Związków Zawodowych,
TUC
Encyklopedia PWN
jedyna o zasięgu ogólnobryt.; stanowi reprezentację związków zaw., które zachowują w jej ramach autonomię i odrębność organizacyjną; powołują delegatów na coroczny kongres, który wybiera sekr. generalnego, Radę Generalną i Kom. Wykonawczy TUC — o rocznej kadencji, koordynujące działalność związkową. W 1900 działacze TUC uczestniczyli w założeniu Kom. Reprezentacji Robotniczej, który 1906 przyjął nazwę Partii Pracy; należy do niej większość związków jako jej członkowie zbiorowi, a przywódcy związkowi w wielu okresach odgrywali dużą rolę w kształtowaniu programu i polityki partii; największą liczebność oraz wpływ na społ. i ekon. politykę państwa organizacje związkowe osiągnęły w latach 60. i 70., tracąc pozycję po 1979 na skutek przeciwdziałania rządu konserwatywnego. W 1979 do TUC należało 100 organizacji z 12,1 mln czł.; 1993 — 68 związków z 7,6 mln czł., co stanowiło ok. 90% ogółu związkowców i ok. 30% zatrudnionych w Wielkiej Brytanii; TUC skupia związki o różnej wielkości, lokalnym lub ogólnokrajowym obszarze działania oraz różnorodnym charakterze: zrzeszające wykwalifikowanych pracowników określonego zawodu, branżowe oraz powszechne (dostępne dla wszystkich robotników, także niewykwalifikowanych); postępuje proces łączenia się mniejszych związków w duże; największe to: UNISON (zał. 1993 z połączenia związków pracowników administracji, służb publicznych i służby zdrowia; 1,5 mln czł.), oraz Transport and General Workers’ Union (zał. 1921; 1 mln czł.). W 1945 TUC był współzałożycielem Świat. Federacji Związków Zaw., a po wystąpieniu z niej 1949 został czł.-założycielem Międzynar. Konfederacji Wolnych Związków Zawodowych.
