Sudan. Sztuka

Sudan. Sztuka.

W wielu rejonach Sudanu występują prahist. ryty i malowidła naskalne (VI–IV tysiącl. p.n.e.). Wysoki poziom osiągnęła sztuka w Nubii, w królestwie Kusz. Za jego najstarszą fazę uchodzi kultura Kerma (XII–X w. p.n.e.) — rezydencje, grobowce, ceramika, ozdoby z miki. W kolejnych stol.: Napata (przed XVI w. p.n.e.), Meroe (VI w. p.n.e.–IV w. n.e.) i w m.: Al-Musawwarat as-Safra, Wad Ban Naka — kompleksy grobowców król., piramid, rezydencji i świątyń. Od XVI–XIV w. p.n.e. prowincja egipska; zachowane zabytki sztuki egipska z okresu Starego, Średniego i Nowego Państwa (świątynie, m.in. w Barka, Kawa, Faras, twierdza w Mergissa). W I w. n.e. na tych terenach zaznaczyły się też wpływy rzymskie. Od ok. VI w. rozwijała się w Nubii sztuka chrześc., np. ruiny bazyliki w Faras z malowidłami ściennymi z VIII–XI w. (odkryte przez pol. archeologów, obecnie część w Muzeum Nar. w Warszawie). Wraz z podbojami arab. zaczęła powstawać sztuka islamu (m.in. ruiny na obszarze Darfuru). W południowym Sudanie sztukę Murzynów i Nilotów reprezentują gliniane, cylindryczne domy ze stożkowym dachem, rzeźby figuralne, ozdobne wyroby z tykwy, plecionki, ceramika.

Dongola, klasztor św. Trójcy,