Solski Ludwik

fot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN

Solski Ludwik, właśc. Ludwik Napoleon Karol Sosnowski, ur. 20 I 1855, Gdów k. Wieliczki, zm. 19 XII 1954, Kraków,

mąż Ireny, aktor, reżyser.

Występy od 1876 do końca życia gł. w Krakowie i Warszawie, 1900–05 we Lwowie, także gościnnie w wielu pol. miastach; dyr. i reż. m.in. Teatru Miejskiego w Krakowie (1905–13), Teatru Narodowego w Warszawie (1931–32 i 1936–38); wszechstronny aktor (rozmaitość emploi); słynął z doskonałej charakteryzacji; role komediowe, m.in. Chudogęba — Wieczór Trzech Króli W. Szekspira, w sztukach A. Fredry (Łatka — Dożywocie, Dyndalski — Zemsta, tytułowa — Pan Jowialski), Harpagon — Skąpiec Moliera, i dram., m.in. Stary Wiarus — Warszawianka S. Wyspiańskiego, Judasz — Judasz z Kariothu K.H. Rostworowskiego, tytułowa — Wielki Fryderyk A. Nowaczyńskiego; 12 słynnych ról teatr. Solskiego dokumentuje film R. Gantkowskiego Geniusz sceny (1938); występy w filmie, m.in. w Ziemi obiecanej A. Hertza (1927), Duszach w niewoli L. Trystana (1930); Wspomnienia (t. 1–2 1955–56); 1950 otrzymał nagrodę państw. I stopnia.

Bibliografia

J. MACIERAKOWSKI, W. NATANSON Ludwik Solski, Warszawa 1954;

Role Ludwika Solskiego. Zestawienie, oprac. J. Got, Wrocław 1955.