Skania, Skonia, Skåne,
kraina geogr.-hist. w Szwecji, położona w południowej, zwężonej części Płw. Skandynawskiego, w granicach hrab. Skania (do 1996 hrab.: Malmöhus i Kristianstad);
Skania
Encyklopedia PWN
od zachodu oddzielona od Zelandii (Dania) cieśn. Kattegat, od południa i wschodu — M. Bałtyckie. Ważny region roln. kraju (żyzne gleby); intensywna uprawa pszenicy, jęczmienia, żyta, owsa, buraków cukrowych, ziemniaków, drzew owocowych i warzyw, hodowla bydła, trzody chlewnej, drobiu; przemysł spoż., stoczn., metal., maszyn., chem., drzewny; połączenie promowe z Danią, Niemcami i Polską; rozwinięta turystyka, liczne ośr. wypoczynkowe; średniow. kościoły i zamki z XVI i XVII w.; gł. m.: Malmö, Lund, Kristianstad, Hälsingborg oraz porty Trelleborg i Ystad.
Historia. Zamieszkana przez ludność północnogermańska, od początków państwa duńskiego stanowiła jego część; schrystianizowana w XI w.; jej ośr. polit. i kult. był Lund, od 1103 kośc. stolica Danii; ośr. gosp. — Malmö (centrum handlu śledziami); 1332–60 przejściowo zajęta przez Szwecję; XVI–XVII w. teren walk duńsko-szwedz., 1657 zdobyta przez Szwedów, 1658 przyznana im na mocy pokoju w Roskilde; ludność została poddana szwedyzacji; 1676 oraz na przeł. 1709 i 1710 nieudane próby odebrania Skanii przez Danię; uprzemysłowienie od 2. poł. XVIII w.
