Pudumajpittan

Pudumajpittan

[tamilskie, ‘opętany nowością’],

Putumaipittaṉ, właśc. Sokkalingam Wiruttasalam, ur. 25 IV 1906, Tirupattirippulijur, zm. 30 VI 1948, Tiruwanandapuram,

indyjski pisarz tworzący w języku tamilskim, krytyk i teoretyk literatury;

jeden z najwybitniejszych prozaików tamilskich, mistrz opowiadania; początkowo zajmował się gł. publicystyką; w latach 20. zainicjował w Tamilnadu dyskusję nad opowiadaniem (sirukadaj mannan) jako gatunkiem lit.; debiut pisarski P. przypadł na poł. lat 30.; autor nowatorskich, pełnych inwencji opowiadań, m.in. zbiory Pudumajpittan kadajhal [‘opowiadania Pudumajpittana’] (1940), Anmaj [‘męskość’] (1947), Andru irawu [‘tamta noc’] (1954), także sztuki teatr., scenariusze filmowe, utwory poet., przekłady.