Kujawy
 
Encyklopedia PWN
Kujawy,
terytorium historyczne między górną Notecią, Kwieciszewicą (dopływem Noteci), Krówką (dopływem Brdy) i Wisłą.
żyzne gleby i obfite źródła solne sprzyjały wczesnemu rozwojowi osadnictwa; stolicą Kujaw była Kruszwica, w której w XI w. przejściowo istniało biskupstwo; po odnowieniu diecezji kujawskiej (1123 lub 1124) siedzibą biskupstwa został Włocławek; 1186 Mieszko III Stary zajął Kujawy, należące do dzielnicy mazowieckiej, i utworzył księstwo kujawskie dla swego syna Bolesława (zm. 1195); ponownie utworzył to księstwo Konrad I Mazowiecki ok. 1231 dla swego syna Kazimierza I, po którego śmierci 1267 nastąpił podział na 2 księstwa: inowrocławskie i brzeskie kujawskie; 1248–1352 do Kujaw należała ziemia dobrzyńska, od ok. 1287 jako odrębne księstwo; 1332–43 Kujawy były w posiadaniu Krzyżaków; do 1364 zostały stopniowo wcielone do Królestwa Polskiego; w XV–XVIII w. dzieliły się na województwo inowrocławskie i brzeskie kujawskie, które miały wspólny sejmik w Radziejowie; zagarnięte przez Prusy 1772 (część północna) i 1793; 1807–15 w Księstwie Warszawskim, następnie większa część Kujaw z Bydgoszczą, Inowrocławiem i Kruszwicą została włączona do Prus, pozostała część z Radziejowem i Włocławkiem — do Królestwa Polskiego; 1918 Kujawy wróciły do Polski.
zgłoś uwagę
Ilustracje
Kruszwica, kolegiata romańska pw. Św. Piotra i Pawła fot. T. Kniołek/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia