dobrzyńska ziemia,
terytorium hist. między Wisłą, Drwęcą, Brynicą i Skrwą;
dobrzyńska ziemia
Encyklopedia PWN
we wczesnośredniow. państwie pol. należała do Mazowsza, jej trzonem była kasztelania z ośr. w Dobrzyniu n. Wisłą; do 1248 stopniowo włączana do Kujaw; ok. 1287 utworzono księstwo dobrzyńskie, którego granice ustaliły się w XIV w.; 1329–43 w posiadaniu Krzyżaków; 1352 po wymarciu Piastów dobrzyńskich wcielona do Korony; 1370–77 jako lenno pod władzą ks. słupskiego Kaźka, od 1379 — Władysława Opolczyka, który 1392 zastawił ją Krzyżakom; 1404–05 wykupiona przez Polskę; stanowiła ziemię nie należącą do żadnego województwa, stol. były Bobrowniki; 1793 zagarnięta przez Prusy, 1807–15 w Księstwie Warsz., następnie w Królestwie Pol.; 1918 wróciła do Polski; 1975–98 stanowiła część woj. włocławskiego, toruńskiego i płockiego; od 1999 w woj. kujawsko-pomorskim i mazowieckim.
