Koźmian Kajetan

fot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN

Koźmian Kajetan, ur. 31 XII 1771, Gałęzów (Lubelskie), zm. 7 III 1856, Piotrowice,

ojciec Andrzeja Edwarda, poeta;

od 1829 senator-kasztelan Królestwa Pol.; jeden z najwybitniejszych przedstawicieli klasycyzmu postanisławowskiego, głośny przeciwnik romantyzmu (m.in. w listach poet. do F. Morawskiego 1825 i 1832) i akcji niepodl. (potępiony przez sejm powstańczy 1830); czł. Towarzystwa Iksów oraz TPN (od 1811); autor cyklu klasycyst. ód poświęconych kampaniom napoleońskim (Oda na pożar Moskwy, Oda na upadek dumnego), poematu o życiu wiejskim Ziemiaństwo polskie (1802–30, wyd. 1839), wydrwionego przez A. Mickiewicza w Dziadach cz. III, oraz poematu hist. Stefan Czarniecki (1858); pisma polit. i hist.; przekłady; Pamiętniki (wyd. kryt. t. 1–3 1972); Różne wiersze (1881), Pisma prozą (1888).

Bibliografia

P. ŻBIKOWSKI Kajetan Koźmian. Poeta i obywatel (1797–1814), Wrocław 1972;

tenże Kajetan Koźmian. Szkic do portretu, Rzeszów 1991.