klasycyzm postanisławowski,
kierunek w pol. literaturze w pierwszym 30-leciu XIX w., klasycyzm;
klasycyzm postanisławowski
Encyklopedia PWN
rozwijający się w Warszawie, także w Wilnie i Krzemieńcu, był kontynuacją wzorów klasycyzmu, gł. fr. XVII–XVIII w. i tradycji oświec. doby stanisławowskiej. Przyniósł w literaturze nobilitację tematyki hist., ukazującej heroiczny obraz przeszłości nar., rozwój tragedii, poematu hist., ody o charakterze okolicznościowym, krytyki lit. i teatr. (Tow. Iksów); odegrał ważną rolę w kształtowaniu się nowoż. pol. języka lit.; zaznaczył się bogatą twórczością przekładową, gł. z literatury staroż. i francuskiej. Przeciw założeniom klasycyzmu postanisławowskiemu wystąpili romantycy; spór klasyków z romantykami miał istotne znaczenie dla rozwoju romant. literatury i świadomości nar.; gł. przedstawiciele klasycyzmu postanisławowskiego: K. Koźmian, L. Osiński, F. Feliński, F.S. Dmochowski, F. Morawski, S.K. Potocki, F. Wężyk; termin wprowadzony do historii literatury w latach 70. XX w.
