Kościół maronicki

Kościół maronicki,

jeden ze wschodnich Kościołów chrześcijańskich w Libanie i Syrii, będący w całości w unii z Kościołem rzymskokatolickim.

Jego początki są związane z monasterem Marona koło Apamei (obecnie Kalat al-Madik) w Syrii, założonym przez pustelnika Marona (350–433), który odegrał dużą rolę w organizacji życia kościelnego w Syrii; jednak wydzielenie się maronitów jako odrębnej grupy wyznaniowej nastąpiło w VI–IX w., kiedy uzyskali oni świadomość odrębności narodowej; do czasu wypraw krzyżowych żyli w izolacji na górzystych terenach Syrii i Libanu, używając liturgii antiocheńskiej; w czasie wypraw krzyżowych zawarli unię z Rzymem, która została potwierdzona wyraźnie 1736 na synodzie libańskim; obecnie liturgia Kościoła maronickiego uległa silnej latynizacji, patriarcha Kościoła maronickiego jest konfirmowany przez papieża, a duchowni zdobywają wykształcenie w Kolegium Maronickim w Rzymie; liczbę wyznawców szacuje się od 1,2 do 2,3 mln.