Kampania, Campania,
region w południowych Włoszech, nad M. Tyrreńskim;
Kampania
Encyklopedia PWN
5,8 mln mieszk. (2008); powierzchnia 13,6 tys. km2; stol. Neapol, inne ważniejsze m.: Salerno, Caserta, Benewent. Większość powierzchni górzysto-wyżynna (Apeniny i Preapeniny); obszar aktywny sejsmicznie, czynny wulkan Wezuwiusz; do K. należą wyspy na M. Tyrreńskim: Ischia, Procida, Capri, W. Poncjańskie. Najgęściej zaludniony region Włoch; ponad połowa ludności mieszka w zurbanizowanym obszarze nad Zat. Neapolitańską (Neapol oraz pobliskie m.: Torre del Greco, Castellammare di Stabia, Pozzuoli, Torre Annunziata i in.), gdzie jest skupiony prawie cały przemysł przetwórczy regionu; pozostałe obszary K. mają charakter roln.; rozwinięte sadownictwo (uprawa winorośli, oliwek, jabłoni, grusz oraz innych drzew i krzewów owocowych) i warzywnictwo; uprawa pszenicy, tytoniu, konopi; hodowla bydła, trzody chlewnej, osłów; region turyst. o świat. znaczeniu (Neapol, Wezuwiusz, Pompeje, Capri, płw. Sorrento).
Historia. Wybrzeże Kampanii od VIII w. p.n.e. było terenem osadnictwa gr. (Kume, Neapol, Kapua), w głębi lądu mieszkały plemiona Samnitów; od ok. 350 p.n.e. opanowywana przez Rzymian, ok. I w. p.n.e. zajęta przez nich całkowicie — okres rozkwitu; po upadku Rzymu opanowana przez Gotów, następnie przez Bizancjum i Longobardów; w XI w. podbita przez Normanów, od XII w. w składzie Królestwa Sycylii; od 1282 w Królestwie Neapolu, 1816–60 w Królestwie Obojga Sycylii, 1860 przyłączona do zjednoczonego Królestwa Wł.; IX 1943 w Kampanii (k. Salerno) wylądowały wojska aliantów.
