Jan z Mirecourt
fr. filozof i teolog, cysters;
[j. z mirkụ:r],
zw. Monachus Albus, ur. między 1310 a 1315, Mirecourt (Lotaryngia), zm. po 1350,
Jan z Mirecourt
Encyklopedia PWN
przedstawiciel XIV-wiecznego nominalizmu szkoły paryskiej; głosił intelektualną i bezwarunkową oczywistość zasady sprzeczności i doświadczenia wewn., oraz zależną od łaski cudu Bożego oczywistość doświadczenia zewn.; w konsekwencji za absolutnie pewne przyjmował jedynie zdania sprowadzające się do zasady sprzeczności, a zdaniom empirycznym przyznawał tylko wystarczającą pewność naturalną, gdyż jego zdaniem Bóg może zmienić naturalne działanie przyczyn; 1347 teologowie paryscy potępili jego 40 tez teologicznych.
