Jan I Olbracht

fot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN

Jan I Olbracht, z dynastii Jagiellonów, ur. 27 XII 1459, Kraków, zm. 17 VI 1501, Toruń,

król polski od 1492, książę głogowski 1491–98, syn Kazimierza IV Jagiellończyka i Elżbiety Rakuszanki, brat m.in.: Władysława II Jagiellończyka, Kazimierza Jagiellończyka, Aleksandra Jagiellończyka, Zygmunta I Starego i Fryderyka Jagiellończyka.

1490 pretendował do tronu węgierskiego, walcząc ze swym bratem Władysławem królem czeskim; w polityce zagranicznej kładł nacisk na sprawy tureckie oraz dążył do podporządkowania Polsce Mołdawii; w celu zrealizowania swych planów oparł się na szlachcie i wydał na sejmie piotrkowskim 1496 przywileje piotrkowskie; 1497 podczas odwrotu z wyprawy mołdawskiej poniósł porażkę pod Koźminem na Bukowinie; 1494 przyłączył do Polski księstwo zatorskie, 1495 księstwo płockie; 1499 została zawarta unia w Wilnie (unia polsko-litewska); swymi reformami przyczynił się do znacznego wzmocnienia stanu szlacheckiego w Polsce.

Bibliografia

F. PAPÉE Jan Olbracht, wyd. 2 Kraków 1999.