Interkosmos
program międzynar. współpracy w dziedzinie badań i wykorzystania przestrzeni kosm. w celach pokojowych;
[łac.-gr.],
Interkosmos
Encyklopedia PWN
powstał 1967 z inicjatywy ZSRR; oprócz ZSRR do Interkosmosu należały kraje z jego strefy wpływów; prowadzono badania z zakresu fizyki plazmy kosm., aeronomii, geofizyki, heliofizyki, bioastronautyki i medycyny kosm., meteorologii i teledetekcji oraz przedsięwzięcia dotyczące łączności kosmicznej. Do realizacji tych zadań używano m.in. rakiet sondażowych (gł. serii Wertikal), sztucznych satelitów Ziemi (gł. serii Kosmos i Interkosmos) oraz próbników kosm. (np. Wega). W 1978–89 w ramach programu Interkosmos zrealizowano 15 lotów kosm. międzynar. załóg, w tym m.in. lot pol. kosmonauty M. Hermaszewskiego (wraz z P. Klimukiem) w statku Sojuz 30 (27 VI–5 VII 1978). Udział Polski w programie Interkosmos obejmował ponadto m.in. badania z zakresu fizyki kosmosu i heliofizyki, np. obserwacje wybuchowego promieniowania radiowego Słońca, obserwacje słonecznego promieniowania rentgenowskiego, pomiary fal plazmowych w jonosferze i magnetosferze Ziemi oraz w otoczeniu komety Halleya (próbniki Wega), jak również badań bioastronautycznych oddziaływania warunków lotu kosm. na organizmy żywe, wstępne badania z zakresu technologii materiałowej i teledetekcji, oraz udział w systemie łączności satelitarnej Intersputnik.
