Habermas Jürgen

Habermas Jürgen , ur. 18 VI 1929, Düsseldorf,

niem. filozof i socjolog;

przedstawiciel szkoły frankfurckiej i rozwijanej w jej ramach teorii kryt.; 1964–71 i od 1983 profesor uniwersytetu we Frankfurcie n. Menem, 1971–83 współdyr. w Inst. Maxa Plancka w Starnbergu; w licznych pracach wypowiada się o wszystkich zasadniczych problemach nauk społ., nawiązując zarówno do K. Marksa i szkoły frankfurckiej, M. Webera i S. Freuda, jak i do najnowszych koncepcji filoz., socjol., lingwistycznych itd.; stworzył własną klasyfikację nauk wyodrębniając specjalną kategorię nauk kryt., służących emancypacji ludzi; skupił się zwłaszcza na rozwijaniu teorii działań komunik. i analizie przeszkód, na jakie natrafia porozumiewanie się ludzi; Erkenntnis und Interesse (1968), Technik und Wissenschaft als „Ideologie” (1968), Zur Logik der Sozialwissenschaften (1970), Teoria działania komunikacyjnego (t. 1–2 1981, wyd. pol. t. 1 Racjonalność działania a racjonalność społeczna 1999), Filozoficzny dyskurs nowoczesności (1985, wyd. pol. 2000); pol. wybór Teoria i praktyka (1983); 2001 otrzymał Nagrodę Pokojową Księgarzy Niemieckich.

Bibliografia

Wokół teorii krytycznej Jürgena Habermasa, red. A.M. Kaniowski, A. Szahaj, Warszawa 1987;

A.M. KANIOWSKI Filozofia społeczna Jürgena Habermasa, Warszawa 1990.

A. Szahaj Krytyka, emancypacja, dialog. Jürgen Habermas w poszukiwaniu nowego paradygmatu teorii krytycznej, Warszawa 1990.