Guizot 
, ur. 4 X 1787, Nîmes, zm. 12 X 1874, Val-Richer,
fr. polityk i historyk;
[gizọ]
François , ur. 4 X 1787, Nîmes, zm. 12 X 1874, Val-Richer,
Guizot François
Encyklopedia PWN
od 1812 profesor historii nowoż. na Sorbonie; współzałożyciel (wraz z P.P. Royerem-Collardem) stronnictwa tzw. doktrynerów, którego celem było stworzenie systemu filoz. dotyczącego koncepcji władzy, utrzymanie konstytucji i zmodyfikowanie jej na wzór ang.; za opozycyjną działalność nauk. i polit. usunięty z Min. Spraw Wewn. 1814 i Sprawiedliwości (1816–20) i pozbawiony katedry (1822–28); po rewolucji lipcowej 1830 min. spraw wewn., 1832–37 — oświaty (zasługi w upowszechnianiu nauczania podstawowego); 1840–47 min. spraw zagr., 1847–48 premier; przeciwnik reformy wyborczej, spotkał się z ostrą krytyką opozycji lewicowej. Po wybuchu rewolucji lutowej 1848, oskarżony o zdradę stanu, zbiegł do Wielkiej Brytanii. Po powrocie 1849 wycofał się z życia polit. i poświęcił badaniom hist.; od 1836 czł. Akad. Fr.; gł. dzieła: Dzieje cywilizacji europejskiej (1828, wyd. pol. 1842), Histoire de la civilisation en France (t. 1–5 1829–32), De la democratie en France... (1849).
