Gobi, mong. Gow’, Gowi,
półpustynna i pustynna kraina o charakterze wyżynnym w północno-wschodniej części Azji Środkowej, na południu Wyż. Mongolskiej, na pograniczu Chin i Mongolii;
Gobi
Encyklopedia PWN
pow. ok. 2 mln km2; niekiedy do Gobi zalicza się również pustynię Ałaszan i wyż. Ordos. Powierzchnia równinna (wys. 900–1200 m); miejscami wznoszą się pasma górskie (wysokość do ok. 2000 m) pokryte rumowiskiem skalnym; duże obszary zajmują niskie, kopulaste wzniesienia oraz leżące między nimi kotliny ze słonymi jeziorami; liczne suche doliny (pozostałość dawnej sieci hydrograf.). Klimat umiarkowany ciepły, wybitnie kontynent., suchy; maks. temperatura w lipcu 45°C, minim. w styczniu – 40°C; suma roczna opadów 50–200 mm (maksimum w lecie); częste burze piaskowe. Bogate zasoby płytkich wód gruntowych. Skąpa roślinność złożona ze skrajnie suchoroślowych półkrzewów i krzewów (teresken, przęśl, na zachodzie także saksauł i wiąz pustynny) i słonorośli; w części północnej pustynne stepy piołunowe i karaganowe. Świat zwierzęcy reprezentują: dziki wielbłąd dwugarbny (baktrian), liczne gryzonie, gady i jako gat. ginący koń Przewalskiego. Bogactwa miner.: ropa naftowa, węgiel kam., sól kam., rudy żelaza i miedzi. Koczownicze pasterstwo (wielbłądy, konie, kozy); w części południowo-wschodniej w oazach uprawa roli. Przez Gobi przechodzi linia kol. Ułan Bator–Pekin. Słynne stanowiska dinozaurów i ssaków kopalnych (prace poszukiwawcze prowadzone m.in. przez pol.-mong. wyprawy nauk.).