Mongolska, Wyżyna, chiń. Mongol Gaoyuan,
wyż. w Azji Środkowej, w Mongolii i północnych Chinach, między Wielkim Chinganem na wschodzie, doliną Huang He i górami Qilian Shan na południu, kotlinami: Kaszgarską, Turfańską i Dżungarską na zachodzie oraz Ałtajem, Sajanami i górami Zabajkala na północy;
Mongolska, Wyżyna
Encyklopedia PWN
pow. ok. 3 mln km2, wys. 1000–1500 m, na północnym zachodzie do 4000 m, w północnej części góry (Ałtaj Mongolski, Ałtaj Gobijski, Changaj, Chentej) o formach przeważnie łagodnych (płaskie wierzchołki, zaokrąglone grzbiety, szerokie doliny rzeczne) oraz wysoko położone kotliny (największa — Wielkich Jezior); południowa część stanowi obszerne równinne obniżenie (Gobi). Klimat umiarkowany, kontynent., wybitnie suchy, o ciepłych latach i surowych długich zimach; suma roczna opadów 100–300 mm (tylko w górach północnej części do 500 mm). Najdłuższe rz.: Selenga z Orchonem, Dzawchan, Chowd-gol, Kerulen i Onon; liczne suche doliny, w północno-zachodniej części — jeziora, największe Uws-nuur (słone). Panującą formacją roślinną są stepy przechodzące ku południowi w półpustynne; na północnym zachodzie lasy typu tajgi, w najwyższych górach roślinność alpejska, pola firnowe i lodowce. Bogactwa miner.: rudy żelaza, manganu i wolframu, złoto, sól kamienna.
