FitzGeraldowie
ród angloirl.;
[fıtsdżerəldowie],
Geraldyni,
FitzGeraldowie
Encyklopedia PWN
wywodził się od synów i wnuków Geralda z Windsoru (XII w.), którzy od 1169 uczestniczyli w podboju Irlandii przez Anglię i uzyskali znaczne nadania ziem w południowej i wschodniej części wyspy (jako lennicy Korony ang.); ulegli silnym wpływom kultury celtyckiej; 2 gałęzie rodu, hrabiowie Desmond i Kildare, odgrywały w XIV–XVI w. czołową rolę wśród lordów angloirl. a ich naczelnicy — często pełnili funkcję przedstawicieli ang. władzy król. w Irlandii; największe znaczenie uzyskali hrabiowie Kildare (zwłaszcza Garret Wielki, zm. 1513); po buntach F. (1534–35, 1569–73, 1579–83) przeciw ang. polityce centralizacyjnej i uwięzieniu 1601 w Tower ostatniego z Desmondów, potęga obu gałęzi rodu została złamana przez Tudorów.
