Ewangelicki Kościół Unijny

Ewangelicki Kościół Unijny,

Kościół powołany do życia 1817 z rozkazu króla pruskiego Fryderyka Wilhelma III jako unia dwóch gł. wyznań protest.: luterańskiego i reformowanego;

początkowo Ewangelicki Kościół Unijny posiadał ustrój konsystorski, a najważniejszym zwierzchnikiem duchownym był król pruski, mający pełne kompetencje zarówno w sprawach zewn. Kościoła, jak i wewnątrzrel.; konsystorze miały charakter instytucji rządowych, stanowiących integralną część administracji państw.; zasadnicze zmiany w sytuacji Kościoła nastąpiły w 2. poł. XIX w. i polegały na zastąpieniu dotychczasowego ustroju przez bardziej demokr. i samorządowy ustrój synodalno-konsystorski; w okresie II RP na terenach pol. znalazły się gminy ewangelicko-unijne, które były częścią Ewangelickiego Kościoła Unii Staropruskiej.