Demetriusz I Soter
 
Encyklopedia PWN
Demetriusz I Soter, Dēmḗtrios Sōtḗr, z dynastii Seleucydów, ur. 187, zm. 149 p.n.e.,
król Azji od 162, syn Seleukosa IV Filopatora;
w młodości przebywał jako zakładnik w Rzymie; po śmierci Antiocha IV Epifanesa prosił senat rzym. o przekazanie mu władzy; gdy wyrażono na to zgodę, z pomocą kilku senatorów uciekł i 162 opanował stolicę Seleucydów, Antiochię; doprowadził do zamordowania swego konkurenta, małoletniego Antiocha V (syna Antiocha IV); 160 uzyskał upragnione zatwierdzenie tytułu król. przez Rzym; D.S. był niezbyt zręcznym politykiem, nie potrafił zaradzić osłabieniu państwa; zraził sobie Ptolemeusza VI propozycją zakupu Cypru i Attalosa II Filometora ingerencją w Kapadocji, stracił poparcie swoich poddanych; w tej sytuacji popierany przez Attalidów i Lagidów uzurpator, Aleksander Balas (rzekomy syn Antiocha IV), obalił go; zginął w walce z samozwańcem; imię, nietypowe dla Seleucydów, zawdzięczał zapewne matce pochodzącej z dynastii Antagonidów.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia