Chlodwig I
 
Encyklopedia PWN
Chlodwig I, Klodwig I, fr. Clovis I, z dyn. Merowingów, ur. ok. 466, zm. 27 X 511, Paryż,
król Franków, twórca państwa frankijskiego.
Kalendarium
Urodził się około 466. Był synem króla Franków salickich, Childeryka I, wnukiem Meroweusza. Matką Chlodwiga była królowa Basina; Childeryk poznał Basinę ok. 460, kiedy, uchodząc przed gniewem poddanych, schronił się na dworze króla Turyngów Bisina, jej męża; kiedy po paru latach Childeryk mógł wrócić do swojego królestwa, Basina podążyła za nim i odtąd dzieliła z nim życie.
Zwycięstwo nad Syagriuszem
Ziemie Franków salickich, nad którymi Chlodwig objął władzę ok. 481, rozciągały się wzdłuż Skaldy; wojowniczy, jak wszyscy długowłosi barbarzyńscy królowie, Chlodwig napadł na sąsiednie państwo Syagriusza rozciągające się w dorzeczu Sekwany; zwyciężył go pod Soissons, zapewne 486, i zajął jego państwo; Syagriusz zdołał zbiec do króla Wizygotów Alaryka II, ale został wydany przez niego Chlodwigowi, który „polecił go potajemnie zabić mieczem”.
Chrzest Chlodwiga
Prawdopodobnie 493 ożenił się z Chrodechildą, bratanicą króla Burgundów, Gundobalda, która wytrwale zabiegała, by się ochrzcił. Chlodwig zdecydował się na chrzest kilka lat później, w dramatycznych okolicznościach. W 496 uderzył na Alamanów, być może spiesząc z odsieczą pobratymcom, Frankom ripuarskim; podczas rozstrzygającej bitwy pod Tolbiac szala zwycięstwa zaczęła przechylać się na stronę Alamanów; wówczas, jak zanotował święty Grzegorz z Tours (538–594) w dziele Historia Francorum, Chlodwig poprosił Boga o pomoc, przyrzekając, że jeśli pokona Alamanów, ochrzci się. Bitwę wygrał i przypuszczalnie jeszcze 496 został ochrzczony w obrządku katolickim, razem z 3 tysiącami wojowników, przez świętego Remigiusza w Reims. Stając się katolikiem, Chlodwig zyskał poparcie galijskiej hierarchii kościelnej i ludności, często prześladowanej przez innych władców barbarzyńskich wyznających arianizm.
Walka o władzę
Zmorą Chlodwiga były aspiracje lokalnych królów frankijskich do usunięcia go od władzy; w staraniach o utrzymanie się na tronie nie miał specjalnych skrupułów; nawet życzliwy mu święty Grzegorz napisał: „zabił on jeszcze wielu innych królów i bliskich swych krewniaków, co do których żywił uczucie niepewności, że mogliby go pozbawić królestwa”.
Wojny z Burgundami i Wizygotami
W latach 506–507 Chlodwig, zachęcany przez cesarza bizantyńskiego, Anastazjusza, zaatakował Burgundów i Wizygotów, zajmujących ziemie na południe od Loary. Pierwsze uderzenie skierował na Gundobalda; nie mogąc zdobyć Awinionu, gdzie Gundobald się schronił, zadowolił się przyrzeczoną przez niego coroczną daniną; 507, wspólnie z Burgundami, zaatakował Wizygotów; pokonał ich pod Vouillé, niedaleko Poitiers, zabijając w rycerskim pojedynku Alaryka II; za Wizygotami ujął się król Ostrogotów Teodoryk Wielki, który przywrócił im Septymanię (ziemie między Rodanem a Garonną, sięgające do Sewenów). W 508 Anastazjusz przysłał Chlodwigowi insygnia konsula: purpurowy płaszcz i złoty diadem.
Schyłek panowania
Po tych kampaniach, kiedy został władcą prawie całej Galii, Chlodwig przeniósł swoją siedzibę do Paryża (poprzednio rezydował w Tournai i Soissons); na jego polecenie spisano wówczas zwyczajowe prawo Franków salickich (Lex Salica); 511 zwołał do Orleanu synod biskupów, co świadczy, że zamierzał nawiązać ściślejszą współpracę z Kościołem. Zmarł 27 X 511 w Paryżu i został pochowany w kościele Św.Św. Piotra i Pawła, który wcześniej ufundował. Po śmierci Chlodwiga państwo zostało podzielone między jego czterech synów.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia