Carafa
neapolitański ród arystokratyczny;
[ka˜],
Caraffa,
Carafa
Encyklopedia PWN
jako pierwszy nazwisko C. otrzymał w XII w. Gregorio Caracciolo, zwolniony z cła na wino, zw. campione della carafa; C. aktywnie uczestniczyli w życiu polit. i wojsk. Neapolu, byli znani także we Francji, Hiszpanii i Austrii; najwybitniejsi przedstawiciele: Diomede, ur. 1406, zm. 1487, wychowawca dzieci Alfonsa Aragońskiego i jego doradca, autor licznych memoriałów. Oliviero, ur. 1430, zm. 20 I 1511, od 1458 arcybp Neapolu, od 1467 kardynał; 1472 dowodził wyprawą papieską przeciwko Turkom. Potęgę rodu ugruntował Gian Pietro, ur. 1476, zm. 1559, od 1536 kardynał, od 1549 arcybp Neapolu, 1555–59 papież Paweł IV. Carlo, ur. 29 II 1517, zm. 5 III 1561, od 1555 kardynał, inspirował antyhiszp. politykę Pawła IV; odpowiedzialny za przegraną wojnę z Hiszpanią 1559 popadł w niełaskę, 1560 uwięziony i stracony. Antonio, ur. 25 III 1538, zm. 14 I 1591, od 1568 kardynał, od 1585 bibliotekarz Kościoła Rzym.; przewodniczący komisji kardynałów powołanej w celu przygotowania kryt. wydania Wulgaty (wyd. 1580). Carlo, ur. 1561, zm. 8 IX 1633, w młodości w zakonie jezuitów, później w wojsku hiszp. we Flandrii i w wyprawie do Grecji przeciwko Turkom; 1601 zał. w Neapolu stowarzyszenie księży nauczających w misjach lud. (pii operai). Girolamo, ur. 1564, zm. 1633, generał w służbie hiszp.; walczył w Niderlandach. Vincenzo, ur. 1585, zm. 1649, ósmy generał zakonu jezuitów 1646–49. Antonio, ur. 1642, zm. 1693, w służbie austr. Habsburgów: od 1672 pułkownik, od 1685 marszałek polny, walczył z Turkami na Węgrzech; ambasador ces. Leopolda I na dworze Jana III Sobieskiego, uczestniczył w bitwie pod Wiedniem; 1689 wojsk. komisarz generalny na Węgrzech, później na froncie fr. — 1691 komisarz wojsk.; Tiberio, ur. 1660, zm. 1742, polityk i literat, przywódca antyhiszp. opozycji w Neapolu. Ettore, ur. 1767, zm. 4 IX 1799, jakobin, walczył w obronie Rep. Partenopejskiej; ścięty w Neapolu.
