Bełchatowskie Zagłębie Węgla Brunatnego

Bełchatowskie Zagłębie Węgla Brunatnego,

największe w Polsce zagłębie węgla brunatnego, w woj. łódzkim, w pow. bełchatowskim (gminy — Kleszczów, Szczerców) i radomszczańskim (Kamieńsk), w Kotlinie Szczercowskiej i na Wysoczyźnie Bełchatowskiej; gł. ośrodek — Bełchatów.

Złoża odkryto 1961–62; zasoby węgla brunatnego (pola Bełchatów i Szczerców) szacuje się na 1,8 mld t, maks. miąższość pokładów 59,9 m; 1982 uruchomiono kopalnię odkrywkową Bełchatów (1986 wydobyto 26,2 mln t węgla brunatnego — 39% produkcji krajowej, 1998 — 35,4 mln t, ponad 55%) i elektrownię Bełchatów o mocy 4440 MW — największa w Europie opalana węglem brunatnym (1986 wyprodukowano 19,4 TW · h energii elektrycznej — 13,8% produkcji krajowej). Na terenie zagłębia nastąpiły duże zmiany w środowisku geogr., m.in. rozległy obszar odwadniany przez system kanałów i 3 zbiorniki retencyjne, przełożone koryto Widawki, wys. zwałowiska zewn. 345 m n.p.m., roczna emisja pyłów i gazów, wyrażona w równoważnej pod względem szkodliwości ilości SO₂, wynosi 2938 t na km² (ponad 100-krotnie więcej niż średnio w Polsce, 1991), odpady przem. uciążliwe dla środowiska nagromadzone na terenach zakładów pracy — 102 tys. t na km²; Bełchatowskie Zagłębie Węgla Brunatnego stanowi obszar ekol. zagrożenia. Ośrodkiem mieszkaniowym i usługowym zagłębia jest Bełchatów.

Bełchatowskie Zagłębie Węgla Brunatnego, kopalnia w Bełchatowie

Bełchatów, odkrywkowa kopalnia węgla