Baulowie
wspólnota rel. w Bengalu skupiająca reprezentantów różnych grup społeczeństwa (hindusów, muzułmanów).
[bengalskie baul ‘szalony’, ‘oszołomiony’],
Baulowie
Encyklopedia PWN
Brak danych dotyczących czasu jej powstania; pewne elementy wierzeń i praktyk religijnych B. pochodzą prawdopodobnie z XV w.; są dziedzictwem tantrycznych kultów wisznuickich (tantryzm) i buddyzmu, śaktyzmu oraz sufizmu; istota wiary B. wyraża się w teorii Człowieka Serca (bengalskie maner manusz), który jest Absolutem, Duchem Boskim przebywającym w każdym człowieku — ciało ludzkie jest mikrokosmosem i świątynią Absolutu (stąd wielka uwaga poświęcona sprawom ciała). Szczególnym autorytetem wśród B. cieszy się osoba nauczyciela, guru, którego wskazówki kierują życiem rel. wyznawców. Literatura B. — gł. pieśni, spisane dopiero w XIX w. — wyraża ich mistyczne doświadczenia i przeżycia; właściwa treść pieśni jest ukryta w wieloznaczności słów i znana tylko wtajemniczonym; największym poetą-bardem był Lalan Fakir, zw. też Lalan Śah (przeł. XVIII i XIX w.), którego pieśni, popularne do dziś, wywarły wpływ na twórczość B.; B. są wędrownymi śpiewakami, nie mają żadnych formalnych wskazań regulujących ich życie i wiarę. Wspólnota B. istnieje do czasów obecnych.
