Barth 
, ur. 10 V 1886, Bazylea, zm. 10 XII 1968, tamże,
szwajcarski teolog ewangelicko-reformowany.
[ba:rt]
Karl , ur. 10 V 1886, Bazylea, zm. 10 XII 1968, tamże,
Barth Karl
Encyklopedia PWN
Profesor dogmatyki na uniwersytecie w Getyndze (od 1921), Münster (od 1925), Bonn (od 1930) i Bazylei (od 1935); 1933–45 organizator i duchowy przywódca antyhitl. opozycji ewangelików eur. oraz rzecznik niem. Kościoła Wyznającego; Barth utrzymywał stałe kontakty z myślicielami katol. (J. Maritain, G. Marcel, E. Gilson, H. Küng, K. Rahner), ze Świat. Radą Kościołów i watykańskim Sekretariatem do Spraw Jedności Chrześcijan. Jako twórca teologii dialektycznej (zw. też teologią kryzysu) zreinterpretował dorobek M. Lutra i J. Kalwina z uwzględnieniem neokantyzmu i egzystencjalizmu; odrzucił możliwość naturalnego poznania Boga na rzecz wolnej decyzji wiary w Chrystusa, wprowadził opozycję między taką wiarą a religią (rozumianą jako bezowocne usiłowanie poznania Boga rozumem i zaskarbienia sobie jego przychylności właściwym postępowaniem), podkreślił ontyczną i poznawczą przepaść między Bogiem a człowiekiem — jedyne podobieństwo może dotyczyć Bożej decyzji łaski i ludzkiej decyzji wiary. Wywarł wpływ na współcz. teologię wszystkich chrześc. wyznań; Die kirchliche Dogmatik (t. 1–14 1932–70).
