Bangladesz. Literatura
 
Encyklopedia PWN
Bangladesz. Literatura.
Tworzona w języku bengalskim, jest w dużym stopniu kontynuacją tradycji muzułm. w literaturze bengalskiej sprzed podziału Indii 1947. Dominuje w niej poezja, w której istnieją 2 nurty: pierwszy — zwrot ku islamowi, odcięcie się od bengalskiej (hind.) tradycji i nacisk na muzułm., rel. podstawę nowej kultury; drugi to kontynuowanie tradycji lit. sprzed podziału oraz próby stworzenia nowej literatury nar.; do drugiego nurtu, reprezentowanego przez liczniejszych twórców, wzorujących się na R. Tagore, należy m.in. twórczość poetki Begam Sufiya Kamal, jednej z pierwszych piszących kobiet, pochodzącej ze środowiska muzułm., autorki licznych poematów, oraz Golama Mostafy, uprawiajacego poezję miłosną. Największą popularność zdobył poeta Jasimuddin, poszukujący inspiracji w folklorze. Poeci, którzy zaczęli tworzyć już po podziale Bengalu (1947), dawali wyraz rozczarowaniu panującym porządkiem i opisywali tragiczne losy kraju walczącego o niepodległość (m.in. Saiyad Ali Ahsan i Samsur Rahman). Dużą popularnością cieszy się poezja Mohammada Mahfuzullaha oraz Abula Hasana. Niezbyt licznie wyd. utwory prozatorskie mają wyraźny charakter dydaktyczny, ukazują gł. wieś i jej problemy oraz tradycje społeczeństwa muzułm. (m.in. Saiyad Waliullah, także autor utworów scenicznych). Znaną powieścią jest Ban [‘powódź’] (1959) Abdura Rasida Wasekpuriego. Tematykę społ. i obyczajową w opowiadaniach i dramatach podejmuje Saokat Osman. Cenieni są także Rasid Karim, Saokat Ali, Hasan Azizul Hak i in.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia