Bahamy. Historia
 
Encyklopedia PWN
Bahamy. Historia.
Wyspy Bahamy zamieszkane do XVI w. przez Arawaków, zostały odkryte 1492 przez K. Kolumba (pierwszą wyspę, do której dotarł 12 X 1492, nazwał San Salvador). Hiszpanie nie kolonizowali wysp, miejscową ludność w krótkim czasie przesiedlili m.in. na Hispaniolę (ob. Haiti), gdzie część wyginęła. Pierwszą próbę stałego osadnictwa na Bahamach podjęto 1648, grupa 70 angielskich purytanów założyła kolonię na wyspie Eleuthera. Od 1670 Bahamy były posiadłością brytyjskiej kolonii Karolina. Hiszpanie nie uznawali praw Wielkiej Brytanii do wysp aż do 1783. Podczas amerykańskiej wojny secesyjnej 1861–65 Bahamy stanowiły ośrodek handlu z Konfederacją Południa. W latach prohibicji w USA (1920–33) były wykorzystywane do nielegalnego przewozu alkoholu. W czasie II wojny światowej Amerykanie zbudowali tu swoje bazy wojskowe.
W 1964 wyspy uzyskały autonomię, 1973 — niepodległość. Są członkiem brytyjskiej Wspólnoty Narodów i ONZ. Są międzynarodowym punktem przerzutu narkotyków do USA i Europy Zachodniej, także miejscem nielegalnych transakcji finansowych (2000, w odpowiedzi na żądania międzynarodowych organizacji finansowych, wprowadzono bardziej rygorystyczną kontrolę systemu bankowego). W 1967–92 ugrupowaniem rządzącym była Postępowa Partia Liberalna (PLP), premierem — L.O. Pindling. Począwszy od 1992 u władzy są na przemian Wolny Ruch Narodowy (FNM) z H. Ingrahamem na czele (1992–2002 i 2007–12) i PLP (2002–07 i od 2012, premier P.G. Christie).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia