Australijczycy

Australijczycy,

w szerszym znaczeniu wszyscy obywatele Związku Austral. (2003 — 20,2 mln), w tym rdzenna ludność Australii (Aborygeni); w węższym znaczeniu tylko mieszkańcy Australii o rodowodzie imigracyjnym.

Językiem obowiązującym w oficjalnych sferach życia jest angielski. W większości są chrześcijanami. Australia jest krajem, który od początku swego istnienia zakładał wzrost populacji w wyniku zarówno procesów naturalnych, jak i celowego doboru ludności. W związku z tym procesy narodotwórcze trzeba rozpatrywać w kontekście polityki imigracyjnej i etnicznej prowadzonej przez kolejne rządy australijskie. A. są narodem pluralistycznym, który powstał dzięki procesom imigracyjnym. Jest jednostką etniczną zupełnie nowego typu — zbiorowością etników, tzn. grup ludzi wyróżniających się typem etniczności wynikającym z ich pochodzenia i wspólnie podzielanych wartości. Kultura i tożsamość A. jest kompozycją wielu elementów, której rdzeniem są ang. wartości, symbole i instytucje stale wzbogacane o wkład kulturowy grup imigrantów. Trzon populacji A. w pierwszym okresie kolonizacji Australii i istnienia tam kolonii karnej (1788–1850) stanowili zesłańcy, zesłańcy wyzwoleni i ich potomstwo. Szacuje się, iż ponad połowa z nich była Anglikami, blisko 1/3 — Irlandczykami, około 10% — Szkotami, 4% — Walijczykami. Do poł. XIX w. dobrowolni imigranci stanowili mniejszość w społeczeństwie australijskim. W okresie tzw. gorączki złota (lata 50. XIX w.) liczba A. wzrosła z 437 tys. w 1851 do 1,17 mln w 1861. W tej największej fali imigrantów dominowali Anglosasi z Wysp Bryt., poza nimi najliczniejsi byli Niemcy i Chińczycy. Od poł. XIX w. aż do końca II wojny światowej władze Australii prowadziły politykę imigracyjną „białej Australii”, której celem było ograniczenie napływu do Australii ludności azjat. i wyspiarzy Oceanu Spokojnego. W 1947–74 nastąpiła zmiana austral. polityki imigracyjnej. Przyjęto wówczas ok. 2,5 mln imigrantów pochodzących zwłaszcza z południowej, środkowej i wschodniej Europy, ale także Bliskiego Wschodu i in. części Azji. Wobec nowo przybyłych realizowano, mającą powszechne poparcie, politykę asymilacyjną. W latach 70. odstąpiono od polityki imigracyjnej opartej na dyskryminacji na tle rasowym i etnicznym oraz ideologii asymilacyjnej i zainicjowano wdrażanie programów integracji społ.-kulturowej, które uwzględniały prawo nowych osadników do zachowania własnej kultury, odrębności etnicznej. Tożsamość współczesnych A. ulega stałym przeobrażeniom jakościowym pod wpływem polityki wielokulturowości mającej na celu połączenie w ramach wspólnej kultury wszystkich przystających do niej wzorów, symboli i stylów życia wyniesionych przez imigrantów z ich krajów pochodzenia.