Armia Ochotnicza,
antysowiecka formacja zbrojna na południu Rosji 1917–20;
Armia Ochotnicza
Encyklopedia PWN
utworzona z oficerów i żołnierzy byłej armii carskiej XII 1917 w Rostowie n. Donem wyposażona i popierana przez państwa ententy; formowana od listopada, powstała (deklaracja) 14 (27 starego stylu) XII 1917; liczyła 4–35 tys. żołnierzy; zwierzchnikiem był szef tzw. Rady Specjalnej (sprawy polit. i finansowe) gen. M. Aleksiejew, głównodowodzącym — Ł. Korniłow (po jego śmierci A. Denikin), szefem sztabu — A. Łukomski; po wyparciu z Rostowa nad Donem przeszła na Kubań (luty 1918), potem zajęła północny Kaukaz; w styczniu 1919 Denikinowi podporządkowały się wojska Kozaków dońskich, kubańskich i tereckich — powstały Siły Zbrojne Południa Rosji; wiosną 1919 wojska Denikina zajęły Zagłębie Donieckie i część Ukrainy; podczas marszu na Moskwę operowały na linii Kursk–Orzeł–Tuła; po stratach zadanych przez Armię Czerwoną ewakuowane na początku 1920 na Krym — weszły w skład armii P. Wrangla; po jego klęsce resztki schroniły się w Turcji.
